Egil Sjaastad

Dubland auser av forkynnarerfaring og dyrekjøpt livsvisdom. Her er lun humor og alvorleg gudsfrykt. Her er sjelesorg for slitne sjeler og glede over nåden i Kristus. Stykka ber preg av same spennvidde og variasjon som forfattaren sjølv. Her er alt frå refleksjon om moderne kunst til trøyst på dødsleie! Her er spennande glimt frå hans eigen oppvekst, frå tida i militæret, frå bedehus på Jæren, frå norsk kyrkje- og vekkingssoge.

Boka startar med ein mange siders diktsyklus om Tore og Viva og Vesletor. Desse menneska levde på Sørvestlandet i den tida kristendomen kom til landet vårt. Krampetrekningane fra vikingetida blir levande. Rystande er det å bli teken med inn i lagnadene til småfolk, til unge jenter som opplevde grove overgrep, til rettslause trælar og til unge bondesøner som var opplærte til hemn og æresdrap. Gripande er det å lese kva kristentrua bar med seg av gode frukter for landet vårt. Dei som – i dragsuget frå sekularismen – vender ryggen til kristendomen, kan ha svært godt av å lese dette diktverket!

Malekunstnaren Odd Dubland er representert så godt som på annakvar side. Det er noko kjent med desse maleria! Sjølv har eg ‘møtt’ Dubland i misjonsheimar over heile landet, gjennom maleri på veggen i finstova. Ofte er bakgrunnen at han har budd der sjølv og kvittert med eit kunstverk der og då, eller i ettertid.

Dubland innrømmer å ha hatt ei utvikling som kunstnar. Maleria i denne boka er slik at dei toler å ‘betraktast’ både to og fem gonger. Sjølv om motiva ofte er frå Jær-strendene, er det godt også for oss innlandsfolk å kvile augo på dei. Eg undrast forresten korleis det går an å ‘skape’ så blankt vatn – eller gje havsbølgjene slikt eit rystande liv – med pensel og fargar! Dei som har vore på malekurs hjå Odd Dubland, har kanskje skjøna litt meir.

Men Dubland har også andre motiv. Her er frukt og inventar, elgar og vårløysing, skog, fjellbekkar og lyng.

Dette blir ei gavebok, ei varm helsing frå ein autodidakt og lekpredikant som spelar på meir enn gitarstrenger.